Wydawnictwo Antyk opublikowało reprint jednej z najlepszych prac księdza Stanisława Trzeciaka „Mesjanizm a kwestia żydowska”. Jest to kolejne wydanie tej ciekawej i kontrowersyjnej pracy powstałej w 1933 roku, różniące się od poprzednich większym drukiem (książka ma 378 stron formatu B5). „Mesjanizm a kwestia żydowska” jest pozycją oparta na ogromnym zbiorze materiałów źródłowych, ze szczególnym uwzględnieniem tekstów żydowskich.

Ksiądz Stanisław Trzeciak jest autorem wielu prac naukowych poświęconych historii, religii, kulturze, pozycji i szkodliwości żydów. Ten znienawidzony przez przez żydów i filosemitów autor urodził się w Rudnie Wielkiej (niedaleko Rzeszowa), w 1873 roku, w rodzinie chłopskiej. Był absolwentem gimnazjum w Rzeszowie. Księdzem został w 1989, po studiach w seminarium duchowne w Przemyślu. Studiował teologie: w szwajcarskim Fryburgu, w Wiedniu, Rzymie, Krakowie (gdzie obronił doktorat) i w Jerozolimie. Od 1903 do 1905 roku w Egipcie i Palestynie prowadził badania naukowe nad przyrodą Palestyny i śródziemnomorskimi chorobami zakaźnymi. Od 1906 do 1907 roku był sekretarzem konsystorza biskupiego w Przemyślu. Od 1907 do 1918 roku był profesorem, wykładowcą Starego Testamentu, w petersburskiej Akademii Duchownej. W czasie I wojny światowej był jednym z założycieli Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny (towarzystwo to niosło pomoc Polakom wywiezionym przez władze carskie w głąb Rosji podczas I wojny światowej). W 1918 roku walczył przeciw Ukraińcom i żydom o przyłączenie do Polski Lwowa. W czasie wojny Polsko-bolszewickiej 1920 roku był kapelanem Małopolskiej Armii Ochotniczej. W 1921 roku rozpoczął pomoc polskim dzieciom powracającym z sowieckiej Rosji. Od 1923 do 1928 roku był proboszczem w Dębowcu. W 1928 roku został rektorem kościoła świętego Jacka w Warszawie. W 1938 roku został proboszczem parafii świętego Antoniego. Był jednym z założycieli Instytutu Wschodniego w Warszawie, i wykładowcą w Instytucie Szkoły Wschodoznawczej. W II RP był publicystą: „Małego Dziennika”, „Przeglądu katolickiego”, „Pro Christo”, „Prosto z Mostu”, „Gazety Warszawskiej” i „Myśli Narodowej”. Współpracował z Towarzystwem Rozwoju Życia Narodowego w Polsce „Rozwój”. W 1937 roku doprowadził do ustawowego zakazu uboju rytualnego. Podczas II wojny światowej niósł pomoc ludności żydowskiej. Był współorganizatorem akcji ukrywania dzieci żydowskich w klasztorach katolickich. Wspierał konspiracje. Za pomoc powstańcom warszawskim został zamordowany przez Niemców 8 sierpnia 1944 roku na progu kościoła przy ulicy Senatorskiej.

Ksiądz Trzeciak swoją książkę rozpoczął rozważaniami teologicznymi na temat żydów. Żydzi odrzucili Jezusa wbrew naukom proroków którzy jednoznacznie zapowiadali Jezusa jako mesjasza. „Biblia przedstawiała Mesjasza jako wyzwalającego swych wiernych z jarzma grzechu (…) przynoszącego wieczne zbawienie”. Żydzi uznali jednak że mesjasz ma przynieść wszechświatową dominacje żydów i wymordować wszystkich nie żydów. Taką też widzieli rolę Boga. Nawet w swoich modlitwach żydzi żądali od Boga by ten zniszczył nie żydów. Bóg wybrał żydów by przygotowali ludzi na przyjście Jezusa. Żydzi odrzucali jednak swoje wybraństwo zabijając Jezusa. Odrzucając Jezusa żydzi ściągnęli na siebie przekleństwo. To odrzucenie Jezusa stało się fundamentem tożsamości żydowskiej. Judaizm (religia odrzucenia Jezusa) stała się podstawą żydowskości. Jezus nie pasował do rządnych krwi żydowskich wyobrażeń o mesjaszu. Nauki Jezusa były odmienne od krwiożerczych nauk żydów. Odmienność przekonań religijnych żydów od chrześcijaństwa polegała też na tym że przekonania religijne żydów wykluczały ze zbawienia wszystkich prócz żydów, chrześcijaństwo oferowało możliwość zbawienia wszystkim.

Zdaniem księdza Trzeciaka swoje mesjanistyczne mrzonki żydzi realizują poprzez wszczynanie rewolucji na całym świecie i doprowadzanie do wewnętrznego rozkładu w państwach. Jedną z pierwszych rewolucji był protestantyzm. Luter szybko jednak odwrócił się od swoich protektorów i zaczął szerzyć antysemityzm. Luter nawoływał do: palenia żydowskich świątyń i szkół, odebrania żydom własności i możliwości zarobku. Marcin Luter uważał żydów za pasożyty.

By zyskać wpływy i niszczyć chrześcijaństwo, zdaniem księdza Trzeciaka, żydzi od wieków inspirowali rewolucje. Sfinansowali rewolucje w Ameryce. Dzięki rewolucji francuskiej zyskali prawa polityczne. Inspirowali w 1825 w Rosji dekabrystów. Wiosnę ludów wykorzystali do zrobienia w Austrii karier politycznych.

Główne założenie współczesnego żydowskiego mesjanizmu polega na tym że nowym mesjaszem jest naród żydowski czy idea supremacji żydów. W rojeniach mesjanistów żydowskich rządy żydowskie miały przynieść powszechne szczęście. Ksiądz Trzeciak w swej książce stwierdził że celem socjalizmu, marksizmu i komunizmu jest dominacja żydowska. Rewolucja komunistyczna była kolejną rewolucją po protestantyzmie i rewolucji francuskiej mającą na celu oddanie żydom władzy nad światem. Komunistyczna negacja prywatnej własności wywodziła się z żydowskiego przeświadczenia że wszelka własność należy do Boga czyli do Izraela. Wyrazem żydowskiego negowania prywatnej własności była swoista rewolucja komunistyczna która miała miejsce w społeczności żydowskiej w roku jubileuszowym, kiedy to raz na siedem lat zacierano prawo własności [żydzi by zachować własność stosowali sprzeczne przesłaniem roku jubileuszowego różne typowe dla Talmudu wykręty]. Taki żydowski stosunek do własności był sprzeczny z zachodnim pojmowaniem własności. Na zachodzie prawo własności gwarantowało prawo rzymskie. Brak państwowych gwarancji nienaruszalności własności był więc przejawem zażydzenia państwa. Poparcie żydów dla komunizmu wynikało tez z tego że komunizm negował wyrosłe z chrześcijaństwa instytucje takie jak wolność gospodarcza i prawo własności. Idee lewicowe były płodem ducha żydowskiego, kwintesencją żydowskiej tożsamości. Walka z tożsamością żydowską była walka o zachowanie cywilizacji łacińskiej. W swoich modlitwach żydzi prosili Boga by oddał im w niewolę gojów. Ten religijny cel żydów realizuje komunizm.

Nie może więc dziwić, zdaniem księdza Trzeciaka, że rewolucje bolszewicką przeprowadzili i sfinansowali żydzi. Żydami byli tacy przywódcy komunistyczni jak Karol Marks, Róża Luksemburg, Lenin, Lew Trocki, Bela Kohn (który przeprowadził rewolucje komunistyczną na Węgrzech), Zinowiew i Kamieniew. Rewolucja nie mogła jednak zagrozić interesom żydowskim. „Na pięć miesięcy przed wybuchem rewolucji w Rosji w 1917, wywiad polityczny tzw Ochrana złożył w Departamencie Policji w Petersburgu raport o masowych likwidacjach finansowych i gospodarczych wśród żydostwa” i masowej emigracji majętnych żydów z Rosji. Sam przebieg rewolucji miał też korzystny dla żydów przebieg. Zrewoltowany proletariat atakował tylko majętnych gojów, a nie żydów. By zrewoltować proletariat rosyjski żydzi nie dopuścili do Petersburga pociągów z żywnością. Głodnych proletariuszy do rewolucji podburzali żydowscy prowokatorzy. Żołnierzy do rewolucji podubożały żydówki prostytutki. Rewolucję bolszewicką sfinansowali żydowscy bankierzy z zachodu (zapewne traktowali to też jako dobrą inwestycje – żydzi z zachodu zarabiali krocie na handlu z komunistyczną Moskwą). Po rewolucji żydzi przejmowali ziemię Rosjan wymordowanych przez bolszewików. Żydowskie wsparcie dla sowietów wiązało się też z tym że sowieci obiecywali stworzenie państwa żydowskiego (pierwszą przymiarką okazało się być stworzenie autonomicznego obszaru żydowskiego przy granicy z Mongolią).

W ZSRR judaizmu nie dotknęły takie prześladowania jak chrześcijan. Judaizm nie przeszkadzał w pełnieniu czołowych ról w ZSRR. Anty religijnymi agitatorami w sowietach byli głównie żydzi. Wykreowana sakralność komunizmu miała Rosjanom zastąpić wiarę. Bolszewicy profanowali świątynie. Niszczyli krzyże. Stawiali pomniki Judaszowi. Mienie kościele zostało całkowicie zrabowane przez komunistów. Zakazano katechizacji dzieci. Władze cenzurowały homilie.

Komunistyczna dyktatura zaowocowała milionami ofiar. Bolszewicy systematycznie eksterminowali chrześcijan. Torturowali i mordowali. Duchownych i świeckich. Bestialstwo komunistów przejawiało się między innymi w ugotowaniu żywcem biskupa i zmuszeniu księży do zjedzenia wywaru z jego zwłok. Odzieraniu żywcem ze skory. Komunistyczne rządy zaowocowały głodem prowadzącym do ludożerstwa, powszechną nędza, dobrobytem dla komunistycznych działaczy.

Komuniści wraz z niszczeniem własności i religii, rozpoczęli systematyczne niszczenie rodziny. Bolszewicy zrównali małżeństwa z przygodnymi związkami. Umożliwili swobodne rozwody, odrębność majątkową małżonków, Znieśli prawo dziedziczenia. Instrumentem komunistycznej propagandy stała się szkoła. Zdemoralizowani rewolucjoniści stali się nowymi wzorami osobowymi dla uczniów. Sowieci wyuczali dzieci i młodzież do nienawiści do Boga i rodziny. Wykorzeniali z uczniów miłość bliźniego i miłość do rodziców.

Udział żydów wśród ludności ZSRR wynosił 3%. W 1922 komisariat (sowieckie ministerstwo) spraw zagranicznych składał się w 77,3% z żydów, finansów w 77,7%, sprawiedliwości w 80%, edukacji w 95,2%, opieki społecznej w 79,2%, pracy w 100%, prasy 87%. Lokalne władze sowieckie składały się z 91% z żydów.

Eksportem rewolucji też zajmowali się żydzi. W 1919 roku na Węgrzech żydzi przeprowadzili rewolucję i narzucili komunistyczną tyranie (95% stanowisk w komunistycznych władzach było w rękach żydów). Owocem żydowskiego terroru była masowa eksterminacja i głód. Komuniści zdominowali każdą dziedzinę życia. Szerzyli rewolucje seksualną i antyklerykalizm.

W wydanym w 1933 roku „Mesjanizmie a kwestii żydowskiej” ksiądz Trzeciak głosił że odpowiedzią na żydowskie dążenia do rewolucji komunistycznej w Niemczech było pojawienie się narodowego socjalizmu. Nazizm stal się samoobroną narodu niemieckiego przed zażydzeniem aryjskiej tożsamości, przed ukrytym wrogiem wewnętrznym. Naziści nie dopuścili podporządkowania Niemiec bolszewikom i zapewnili Niemcom życie w wolności od nędzy. W ramach represji antyżydowskich odebrali prawa obywatelskie żydom. Niemcy usuwali żydów z zawodów zaufania publicznego które żydzi w Niemczech zmonopolizowali (w Berlinie 90% lekarzy było żydami, 74% adwokatów). Konflikt żydowsko-niemiecki doprowadzić miał albo do zniszczenia żydów albo do zniszczenia Niemiec.

Zdaniem księdza Trzeciaka hitleryzm był plagiatem Talmudu. W Talmudzie rasą panów byli żydzi. W Nazizmie Niemcy. Talmud i nazizm odbierał niższym rasom prawo własności, zakazywał kontaktów między rasowych (towarzyskich, intymnych). Odbierały prawo osobom niższym rasowo do pracy. Karał za intymne kontakty z przedstawicielem niższej rasy. Ustawy Norymberskie były kopią prawa rabinicznego. Naziści i talmudyści zakazywali ufać prozelitom, nakazywali dbać o czystość rasową. Rasizm Talmudu i nazizmu jest sprzeczny z chrześcijaństwem.

Według księdza Trzeciaka żydzi potępiający politykę nazistowską w Niemczech, w Palestynie sami wcielali ją w życie. Palestynę zalewali żydowscy imigranci. Żydzi w Palestynie byli instalowani pod ochroną bagnetów brytyjskich. W 1931 roku Palestynę zamieszkiwało 750.000 muzułmanów, 176.000 żydów i 91.000 chrześcijan. Ziemię w Palestynie wykupywała diaspora żydowska. Żydzi nie przyjmowali do pracy arabskich tubylców by skłonić ich do emigracji zarobkowej. Żydzi solidarnie kupowali tylko u żydów i zatrudniali tylko żydów (w Polsce żydzi krytykowali postulaty by Polacy byli solidarni wobec siebie – był to przejaw żydowskiej mentalności Kalego). „Zamierzają żydzi wyniszczyć zupełnie ludność arabską i zająć jej ziemie”.

Żydzi, według księdza Trzeciaka, odpowiadali też za terror w innych częściach świata. Dążyli do światowej żydokomunistycznej rewolucji. W Meksyku i Hiszpanii wraz z masonami eksterminowali katolików. We Francji doprowadzili do odebrania katolikom praw politycznych. W Wielkiej Brytanii zdominowali politykę, a w 1927 policja brytyjska uniemożliwiła im przeprowadzenie komunistycznej rewolucji.

W Hiszpanii „dyktatorskie rządy Primo de Rivery w siągu sześciu lat tak wzmocniły masonerie, że ta łącznie z Moskwą przyczyniła się do wybuchy rewolucji”. Niestety zachowanie niektórych hiszpańskich biskupów wzmocniła komunistów (było to wynikiem istnienia maranów którzy przez wieki udawali katolików i wysyłali swoje dzieci do seminariów). W 1931 po abdykacji króla rozpoczęły się prześladowania chrześcijan i niszczenie kościołów. Hiszpańskich komunistów wsparli komunistyczni żydowscy doradcy. Międzynarodowe żydostwo z radością przyjęło rewolucje komunistyczną i prześladowania katolików. Katolicy musieli zorganizować samoobronę.

W swej książce ksiądz Trzeciak stwierdził że żydzi mieli specyficzną psychikę. Równocześnie głosili sprzeczne ze sobą poglądy by zmaksymalizować odnoszone korzyści. Dodatkowo żydzi żyli w talmudycznej etyce, osobnej dla swoich, i osobnej dla obcych. Żydzi zachwalali swoją tożsamość i niszczyli cudzą. Byli żydowskimi nacjonalistami, i odmawiali gojom prawa do nacjonalizmu. Dziełem żydów były światopoglądy materialistyczne zwalczające ideały duchowe i religijne (dla tego też żydowska finansjera sfinansowała rewolucje komunistyczną). Pozorna asymilacja żydów w społeczeństwie ma na celu infiltracje gojów i zniszczenie ich wspólnot (w tym i kościoła katolickiego). Podstawą żydowskiej tożsamości była nienawiść do nie żydów, negowanie człowieczeństwa gojów.

Czytelnicy „Mesjanizmu a kwestii żydowskiej” z pracy księdza Trzeciaka dowiedzą się o wielowiekowej szkodliwości żydów w dziejach Polski. Zdaniem żydów Polska była dla nich ziemią obiecaną. Celem żydów było przejecie dominacji nad Polską. Osiągnięcie tego celu ułatwiało im to że Polacy to ludzie dobrzy i naiwni którzy doskonale dają się wykorzystywać.

W latach dwudziestych XX wieku, zdaniem księdza Trzeciaka żydzi kontynuowali swoją szkodliwa działalność. Żydzi chcieli na polskich Kresach stworzyć swoje państwo Judeopolonie. Cel ten zamierzali osiągnąć deportując Ukraińców i Białorusinów w okolice północnej Tajgi, i mordując polską i rosyjską inteligencje. II RP zalewała imigracja żydowska z ZSRR. Do początków lat trzydziestych z ZSRR do II RP przybyło 600.000 żydów (więcej żydów emigrowało do Polski niż do Izraela). Żydzi wykorzystywali głupotę i dobrotliwość Polaków.

W II RP żydzi krok po kroku przejmowali polską własność. W dziele monopolizacji własności i wypierania Polaków z runku w II RP żydzi wykorzystywali system bezprocentowych kas pożyczkowych tylko dla żydów, wzajemne wsparcie i solidarność gospodarczą. Żydowscy pracodawcy zwalniali polskich pracowników i ich etaty przekazywali żydom. Na Kresach żydzi całkowicie zmonopolizowali wytwórczość. Winę za żydowski monopol ponosili tylko sami Polacy którzy nie chcieli się organizować i byli niesolidarni względem siebie.

Według księdza Trzeciaka prócz życia gospodarczego destruktywna działalność żydów w II RP przejawiała się w niszczeniu przez żydów tożsamości Polaków. Żydzi wnikali jako sabotażyści w wspólnotę katolicką przyjmując chrzty bez nawrócenia. Swoim zachowaniem szydzili i drwili ze wszystkiego co polskie. Zdeprawowani i zdemoralizowani odrzucali zachodni system aksjologiczny. By zdławić opór Polaków wobec żydowskiej destrukcji używano argumentu tolerancji i wielowiekowej polskiej tradycji tolerancji. Piewcy owej tolerancji w rzeczywistości nie tolerowali innych i dążyli do dominacji. Sama zaś tolerancja stała się fundamentem żydowskiej dominacji.

Zdaniem księdza Trzeciaka żydzi w II RP odbierali Polakom miejsca na studiach i dostęp do dobrze płatnych prestiżowych zawodów (w Krakowie żydzi w populacji stanowili 12% a wśród adwokatów 80%). Edukacja i lepsza praca były dobrami niedostępnymi dla większości Polaków. W II RP realnie panował system apartheidu, w którym większość mieszkańców, tubylcy, byli dyskryminowani. W II RP Polaków system skazał na dziedziczenie ubóstwa. Faktu nieprzyzwoitej nadreprezentacji żydów w dostępie do zasobów nie krył w swoich wypowie przywódca żydowskich narodowych radykałów Źabotyński.

Zdaniem księdza Trzeciaka niebezpieczeństwo żydowskie przejawiało się też w aspekcie siłowym. W 1933 roku żydowskie pismo „Moment” informowało że tylko jedna z wielu paramilitarnych organizacji żydów, wojskowa organizacja syjonistów rewizjonistów „ Brith Trumpeldor” – Betarma w 26 krajach 1100 oddziałów liczących w sumie 65.000 (w Polsce 657 oddziałów liczących 40.000 bojowników). Dodatkowo sanacyjne władze szkoliły terrorystów żydowskich, między innymi w Zielonce pod Warszawą.

Ksiądz Trzeciak postulował w ramach niedopuszczenia do dominacji żydowskiej i likwidacji dyskryminacji Polaków by Polacy przyjęli nową filozofie przedsiębiorczości. Byli oszczędni, pracowici, uprzejmi. Kooperowali, inwestowali w Polsce, byli aktywni w dziedzinach przynoszących nawet mały zysk.

Kolejnym polem konfliktu polsko-żydowskiego zdaniem księdza Trzeciaka były konflikty o tożsamość. Żydzi chcieli by judaizm był nadrzędny wobec prawa. Żydzi chcieli przywilejów dla siebie i ograniczania praw katolików. Równocześnie z domaganiem się tolerancji, żydzi profanowali wszelkie przejawy katoilicyzmu. By zniszczyć tożsamość zachodnią Polaków żydzi chcieli wprowadzenia publicznej edukacji finansowanej z podatków. Perfidia żydowska polegała na tym że żydzi wynaradawiając gojów sami zachowywali swoją żydowską tożsamość. Świadomie zmieniali swoją kulturę by być bardziej żydowskimi. Przejawem takich działań była rezygnacja z jidysz na rzecz hebrajskiego. W kwestiach etnicznych żydzi zabraniali gojom mono etnicznego i monokulturowego społeczeństwa, by równocześnie samemu zachowując zamknięty ekskluzywizm etniczny i kulturowy. W ramach niszczenia katolickiej tożsamości Polaków żydzi zwalczali niedzielę jako dzień wolny od pracy. Żydzi w II RP propagowali antyklerykalizm, demoralizacje, laicyzacje i filosemityzm. Wykorzystywali przy tym zażydzenie polskiej inteligencji.

Zdaniem księdza Trzeciaka w II RP awangardą i siłą propagandy komunizmu byli żydzi. W latach trzydziestych żydzi uprawiali kampanie oszczerstw wobec Polski (rozpoczęli ja już w czasie I wojny światowej). Światowe media żydowskie oskarżały Polaków o eksterminacje żydów. Nienawiść żydów do Polaków była tak wielka że jej owocem były mordy z pobudek etnicznych dokonywane przez żydów na Polakach. Żydzi kontynuowali w II RP tradycyjny antypolonizm (który w czasie zaborów objawiał się kolaboracją z zaborcami, a w 1920 żydowskim wsparciem dla sowieckiej agresji).

Żydowskie partie w II RP dążyły do komunistycznej rewolucji. Bund kolaborował z sowietami w 1920 roku, był partią komunistyczną, dążącą do rewolucji na drodze krwawego przewrotu. Kombund czyli Żydowski Związek Robotniczy w Polsce był częścią Kominternu podporządkowanego Moskwie. Farajnigte czyli Żydowska Socjalistyczna Partia Robotnicza w Polsce była partią antypolską i dążąca do żydowskiej autonomii terytorialnej w ramach ZSRR. W 1919 nawoływała do popierania agresji bolszewickiej. Niezależni Socjaliści byli żydowskimi rozłamowcami z PPS (powodem frondy było poparcie PPS dla obrony Polski przed sowiecką agresją). W 1926 żydzi poparli przewrót Piłsudskiego.

Księdzu Trzeciakowi rasizm był obcy. Przyczynę szkodliwości żydów widział w ich rasistowskiej tożsamości. Głosił że żydzi jeżeli wyzwolą się ze swojej rasistowskiej tożsamości wyrosłej z judaizmu będą pożyteczną częścią ludzkości.

Jan Bodakowski